Procesy i emocje, strona 1

Mam obawy. Tak bardzo chciałam pisać o sobie, puścić moja osobistą historię w świat, ujawnić siebie prawdziwą, bez masek, bez ściemy. Gdy siedzę i myślę o pisaniu, słowa w szczerości same się układają. Gdy siadam do pisania, czuję obawy. Strach, że zostanę oceniona, wyśmiana, uznana za nienormalną, za wywrota, za emocjonale dziwadło. Pisząc, mam wrażenie że zatracam swą szczerość, czuję że mam się postarać, dobrze wypaść, najlepiej tak, by nikt sobie o mnie źle nie pomyślał. I czuję blokadę, cholera. Wciąż jest we mnie zapis, że taka jaką jestem jest nie do przyjęcia. Że mam być kimś innym, byle nie sobą. Że moja prawda jest nie do przyjęcia. Że nie mam prawa mówić o sobie, o tym co czuję i co myślę. Że nie mam prawa mówić o tym, co mnie spotkało, bo to wszystko mi się tylko wydawało, wymyśliłam to sobie, jak zawsze twierdziła moja święta mamusia. Nie mam prawa mówić o kłamstwie, o obłudzie, o skurwysyństwie bezczelnych nieomylnych dorosłych, dających sobie prawo do krzywdzenia dzieci w imię ich dobra, bezwstydnie obdzierających niewinne istoty z godności, udając bogów i żądając szacunku za poniżanie i odrzucanie. I zapierdalających potem do kościółka ze złożonymi rękami i niemal na kolanach, bo oni kurwa tacy święci. A w domu piekło. Zero miłości. Nienawiść. Wściekłość. Piana na ustach. Zero ciepła, wsparcia, uwagi, spokoju. Nie będę już cicho. Opowiem o was całemu światu. 

Nie chcę z tobą rozmawiać, mamo. Nie chcę. Znów się nudzisz, szukasz powodów żeby ponarzekać albo się przypieprzać. Mam dość twojej ciężkiej energii. Nigdy nie potrafiłam jej udźwignąć. Widzisz tylko siebie, swoje potrzeby, swoje cierpienie. Gówno cię tak naprawdę obchodzi co u mnie, co czuję i jak się czuję. Potrzebujesz mnie tylko gdy masz problem a ja mam go rozwiązać. Nie chcę już twoich problemów. Sama sobie je rozwiązuj. Nie byłaś dla mnie matką, nie widziałaś mnie i moich potrzeby, służyłam ci tylko jak przedmiot do spełniania twych chorych oczekiwań zakazów i nakazów. Więc ja nie potrzebuje być twoja córką. Niby z jakiej racji. Odczep się wreszcie ode mnie. Czaisz? Mam cię dość. Nic mi nie dałaś oprócz cierpienia lęku i odrzucenia. Przemoc nie jest miłością. Ty nie masz miłości. Dzieci się kocha. Z miłością do nich podchodzi. A nie z nienawiścią i przemocą. Dla mnie tej miłości nie miałaś  Nie miałaś. Daj mi wreszcie żyć. Chcę odnaleźć siebie, bo ty zabiłaś mnie we mnie. Wszystko, co nie było moją siostrą, odrzucalaś. Było nie do przyjęcia. Ja byłam nie do przyjęcia. Wszystko pamiętam. Jak nie miałaś dka mnie dobrych uczuć. Jak patrzyłaś na mnie pustym oziębłym wzrokiem, jak na powietrze, jakby mnie nie było. Ale ja jestem, ja żyję. I mam to ciepło w sobie nadal. Tylko schowałam je głęboko, w najgłębszą część mnie, żeby je strzec przed tobą, żebyś już nigdy go nie skrzywdziła, nie zdeptała, nie zgasiła, nie złamała. Już ci na to nie pozwolę. Dam je sama sobie. Ciepło, miłość, czułość, bliskość. Ty mi tego nie dałaś. Nawet nie chciałaś tego odemnie. Teraz odpieprz się odemnie. Już cię nie chcę mamo. Już cię nie chcę.