WRACAM DO SIEBIE

Mam obawy. Tak bardzo chciałam pisać o sobie, puścić moja osobistą historię w świat, ujawnić siebie prawdziwą, bez masek, bez ściemy. Gdy siedzę i myślę o pisaniu, słowa w szczerości same się układają. Gdy siadam do pisania, czuję obawy. Strach, że zostanę oceniona, wyśmiana, uznana za nienormalną, za wywrota, za emocjonale dziwadło. Pisząc, mam wrażenie że zatracam swą szczerość, czuję że mam się postarać, dobrze wypaść, najlepiej tak, by nikt sobie o mnie źle nie pomyślał. I czuję blokadę, cholera. Wciąż jest we mnie zapis, że taka jaką jestem jest nie do przyjęcia. Że mam być kimś innym, byle nie sobą. Że moja prawda jest nie do przyjęcia. Że nie mam prawa mówić o sobie, o tym co czuję i co myślę. Że nie mam prawa mówić o tym, co mnie spotkało, bo to wszystko mi się tylko wydawało, wymyśliłam to sobie, jak zawsze twierdziła moja święta mamusia. Nie mam prawa mówić o kłamstwie, o obłudzie, o skurwysyństwie bezczelnych nieomylnych dorosłych, dających sobie prawo do krzywdzenia dzieci w imię ich dobra, bezwstydnie obdzierających niewinne istoty z godności, udając bogów i żądając szacunku za poniżanie i odrzucanie. I zapierdalających potem do kościółka ze złożonymi rękami i niemal na kolanach, bo oni kurwa tacy święci. A w domu piekło. Zero miłości. Nienawiść. Wściekłość. Piana na ustach. Zero ciepła, wsparcia, uwagi, spokoju. Nie będę już cicho. Opowiem o was całemu światu. 

Była sama. Sponiewierana, zagubiina i zlękniona. Matka wiecznie zła, niezadowolona, wrzeszcząca, rozkazująca i czepiająca się. Zero uśmiechu, nigdy radości, choć odrobiny zadowolenia. A Ona tak się starała. Robiła wszystko co w Jej mocy. Tak bardzo pragnęła sprawić, by matkę zadowolić, by odjąć jej zmartwień i cierpienia. Chciała wziąć od niej to cierpienie, by matce było lżej. By wreszcie zobaczyć w niej spokój. By móc się przejrzeć w jej wiecznie nieprzytomnych, przysłoniętych wściekłością oczach. By wreszcie móc poczuć, że ma matkę. By matka wreszcie dostrzegła, że ma drugą córkę. Nie widziane, nie docenione starania małej zrozpaczonej dziewczynki, która czuła że jest niepotrzebna, zbędna. Że jest jedynie problemem, że przysparza tylko kłopotów. Najlepiej gdyby zniknęła, gdyby jej nie było. Ale nie, bo na kim matka by się wyżywała? Na kogo by wylewała swe niezadowolenie? Kogo by wykorzystywała do spełniania swych oczekiwań, kogo by traktowała jak użyteczny przedmiot, który ma  bezbłędnie spełniać swoją funkcję i nic poza tym? No to spełniała, wierząc że tak trzeba, że to jest właśnie miłość. Krzywda, porzucenie, nienawiść, karanie i spełnianie cudzych oczekiwań. Wyrzekanie się samej siebie i poświęcanie sie, karmione i napędzane wciąż nadzieją głodnego miłości serduszka. Czy miałaś w ogóle serce, kobieto zwana matką?

Nie chcę z tobą rozmawiać, mamo. Nie chcę. Znów się nudzisz, szukasz powodów żeby ponarzekać albo się przypieprzać. Mam dość twojej ciężkiej energii. Nigdy nie potrafiłam jej udźwignąć. Widzisz tylko siebie, swoje potrzeby, swoje cierpienie. Gówno cię tak naprawdę obchodzi co u mnie, co czuję i jak się czuję. Potrzebujesz mnie tylko gdy masz problem a ja mam go rozwiązać. Nie chcę już twoich problemów. Sama sobie je rozwiązuj. Nie byłaś dla mnie matką, nie widziałaś mnie i moich potrzeby, służyłam ci tylko jak przedmiot do spełniania twych chorych oczekiwań zakazów i nakazów. Więc ja nie potrzebuje być twoja córką. Niby z jakiej racji. Odczep się wreszcie ode mnie. Czaisz? Mam cię dość. Nic mi nie dałaś oprócz cierpienia lęku i odrzucenia. Przemoc nie jest miłością. Ty nie masz miłości. Dzieci się kocha. Z miłością do nich podchodzi. A nie z nienawiścią i przemocą. Dla mnie tej miłości nie miałaś  Nie miałaś. Daj mi wreszcie żyć. Chcę odnaleźć siebie, bo ty zabiłaś mnie we mnie. Wszystko, co nie było moją siostrą, odrzucalaś. Było nie do przyjęcia. Ja byłam nie do przyjęcia. Wszystko pamiętam. Jak nie miałaś dka mnie dobrych uczuć. Jak patrzyłaś na mnie pustym oziębłym wzrokiem, jak na powietrze, jakby mnie nie było. Ale ja jestem, ja żyję. I mam to ciepło w sobie nadal. Tylko schowałam je głęboko, w najgłębszą część mnie, żeby je strzec przed tobą, żebyś już nigdy go nie skrzywdziła, nie zdeptała, nie zgasiła, nie złamała. Już ci na to nie pozwolę. Dam je sama sobie. Ciepło, miłość, czułość, bliskość. Ty mi tego nie dałaś. Nawet nie chciałaś tego odemnie. Teraz odpieprz się odemnie. Już cię nie chcę mamo. Już cię nie chcę.

Jestem. Zawsze byłam. Jednak nie istnialam w pełni. Byłam, w cieniu. Totalnym. Byłam, dla innych. Niewidzialna, mało ważna, nieistotna. Przykryta gruzem bólu, zranienia, odrzucenia, lęku, zagubienia. Tęsknoty za czymś nieuchwytnym. Za miłością, za bliskością, za czułością, za ciepłą wspierającą obecnością. Ciepło mego serca, niechciane, sponiewierane i wykorzystane lata temu, serduszko małej niewinnej dziewczynki, schowałam głęboko w sobie. Tak głęboko, by nikt już nigdy go nie skrzywdzil, nie sponiewierał, nie zranił. Teraz pragnę zaistnieć na nowo. Nie dla świata. Dla siebie. Pragnę odzyskać siebie, dla siebie.